Rozdział 5

Xander mówił niewiele ale bardzo dobrze słuchało mu się tej dziewczyny.
Już po kilku chwilach dowiedział się że Fred wcale nie potrzebuje ochrony. Mimo niewielkiej postury była silna, wesoła i taka inna od wszystkich ludzi których wcześniej poznał.

-A ty powiedz coś o sobie- uśmiechnęła się do niego i delikatnie dotknęła jego ręki. Zadrżał ale się nie odsunął . Nie musiał.
-Ja jestem niewolnikiem i nic więcej- spuścił wzrok
-Nie martw się Angel jest wspaniałym człowiekiem  i na pewno się tobą zaopiekuje- wstała z podłogi
-Czy...on był... to twój Pan- sam nie wiedział co czuje gdy myślał że mężczyzna mógłby mieć jeszcze kogoś. Że nie był jedyny chociaż przecież było to normalne każdy Pan miał kilkoro niewolników
-O nie- podeszła do niego- Angel jest moim przyjacielem, bardzo mi pomógł gdy wróciłam z innego wymiaru i nigdy niczego ode mnie nie chciał....
-Jest taki dobry- wyrwało mu się nagle sam nie wiedział dlaczego
-Jest- przytuliła go ostrożnie przez kilka sekund- mogę włączyć Tv?- Chłopak tylko kiwnął głową. Poczuł się zmęczony ale nie potrafił nikomu niczego odmówić. Zawsze się tego bał.

Angel spieszył się. Powinien był być przy chłopaku a teraz uganiał się po ściekach za jakimiś demonami.
Był całkiem rozkojarzony. Ciągle widział przed oczami Xandera. Był taki piękny i słodki. Wiedział, że gdy wychodził i gdy tak na niego naskoczył. Płakał. Ale musiał to zrobić. Przeprosi go gdy tylko wróci
-Angel skończyliśmy- Gunn rzucił toporkiem w ostatniego demona i uśmiechał się zadowolony z siebie
-Dobrze- odpowiedział
-A jak z Xanderem?- Zapytał ostrożnie
-Nie wiem... wybacz że go nie poznałeś ale...
-Hej spoko wiem jak wyglądam przestraszyłbym go. Poczekam- poklepał go po ramieniu
-Skąd wiesz o tym tak dużo?- Młody chłopak nie raz już go zaskoczył
-Mieszkałem 5 lat na ulicy domyśl się- jakoś nie chciał wdawać się w szczegóły. Wiedział, że wampir zrozumie ale rozmowa nie była konieczna
-Jak chcesz- powiedział i szybkim krokiem udał się w stronę hotelu. Musiał zobaczyć Xandera. Już za nim tęsknił. Zdawał sobie oczywiście sprawę że wpadł jak jeszcze nigdy dotąd i że będzie teraz coraz gorzej bo chłopak nie zaufa mu tak szybko a być może już nigdy.

Fred i Xander oglądali komedie i chłopak w końcu zaczął się rozluźniać. I zaczął też trochę coś sobie jakby przypominać. Obrazy które oglądał. Jakby je wcześniej widział. To było bardzo dziwne uczucie. Chciałby żeby był z nim Angel ale wiedział że przed wyjściem krzyknął na niego i teraz gdy wróci.... potrząsnął głową. Mężczyzna przecież go nie chciał.
Zatopił się całkiem w niewesołych rozmyślaniach i nie zauważył nawet jak drzwi się otworzyły. Dopiero gdy Fred szturchnęła go w ramie dostrzegł że nie są w pokoju sami a Angel przygląda mu się z dziwną miną.
Znów zaczął się bać i poczuł dziwną chęć schowania się za dziewczyną dlatego dostał niemal ataku paniki gdy ta z uśmiechem na twarzy opuściła pomieszczenie.
Zostali sami ale żaden nie odważył się odezwać.
-P..Panie- chłopak w końcu zdobył się na odwagę i wstał z łózka
-Usiądź- powiedział spokojnie i zajął miejsce w fotelu. I był przekonany że Xander usiądzie na łóżku ale ku jego zaskoczeniu zajął miejsce na podłodze tuż przy nogach mężczyzny- Proszę posłuchaj mnie teraz dobrze?
-T..tak- spuścił wzrok. Obawiał się co mu powie
-Spójrz na mnie- Angel złagodniał i bardzo delikatnie położył mu rękę na ramieniu. Chłopak niechętnie posłuchał- Przepraszam cię... Nie powinienem był na ciebie krzyczeć ale musisz zrozumieć...Xander kochanie...nie chcę żebyś tak robił. Jesteś pięknym chłopcem ale ja tego nie chcę... Nie w ten sposób...
-Ale...- nie zrozumiał wcale jak zwykle. Zrobił tylko zbolałą minę i oczy zaszły mu łzami- oddaj mnie Panie proszę- jęknął i ukrył twarz w nogach mężczyzny- Niewolnik nie może żyć gdy Pan go nie chce...- wampir w oka mgnieniu posadził go sobie na kolanach i przytulił. Serce mu się krajało gdy ciało chłopaka stężało na kilka sekund
-Byłeś kiedyś normalnym wesołym chłopcem- sam nie wiedział co go podkusiło żeby pocałować go w czoło. Tego nie powinien był robić bo gdy tylko jego usta dotknęły miękkiej delikatniej pachnącej skóry Xandera jego penis zareagował i musiał zamknąć oczy by nieco się uspokoisz- Coś się stało... i zostałeś porwany to było 3 lata temu....
-I nikt mnie nie szukał?- Nie miał powodu żeby nie wierzyć swojemu nowemu Panu był dla niego taki dobry
-Wszystkiego się dowiemy- pogłaskał go po włosach- Angel powiedz to
-A..Angel- posłał mu lekki uśmiech i nagle jego brzuch zaczął burczeć. Zarumienił się- Czemu mnie nie chcesz?
-Nawet nie wiesz jak bardzo cię chcę- szepnął wampir
-A ja mogę....- zaczął ale mężczyzna nie dał mu skończyć tylko przyłożył mu palec do ust
-Powoli do wszystkiego dojdziemy- uśmiechnął się lekko- Chodź ze mną
-Chodź?- Xander trochę się zdenerwował. Może za szybko poczuł się dobrze. Może on coś zechce zrobić.
-Pójdziemy do kuchni. Nie możesz tu ciągle siedzieć- podniósł się z chłopakiem na rękach i postawił go delikatnie
-Lubie tu siedzieć- wyznał nie puszczając mężczyzny
-Czujesz się tu bezpiecznie?- Zapytał
-Bardzo- w końcu stanął o własnych siłach
-Dobrze- drzwi się otworzyły i wszedł Wes. Xander momentalnie odsunął się pod ścianę i zbladł
-Wybaczcie- uśmiechnął się anglik- Mam te leki- powiedział ostrożnie i patrzył na chłopaka
-Wes- Angel warknął na przyjaciela
-Muszę to zrobić- popatrzył na niego. A wampir tylko kiwnął głową
-Kłamałeś- chłopak usiadł pod ściną i ukrył twarz w dłoniach- Oddaj mnie! Jesteś okrutny!- Xander dostał ataku paniki ale co zaskoczyło ich obu to fakt że krzyczy był wielkim postępem. Mimo wszystko obaj ucieszyli się na tą zmianę
-Xan...- Angel podszedł do niego i wziął w ramiona- Ci... kochanie spokojnie...- nad głową chłopaka widział przyjaciela który wyciąga z torby jakąś strzykawkę. Mężczyzna wahał się tylko przez chwilę. Ale wiedział że nie uda mu się go uspokoić. Nie gdy jest w takim stanie- Przepraszam- szepnął Xanderowi do ucha i wbił igłę w jego ramię.
Lek podziałał od razu i chłopak rozluźnił się w jego ramionach. Stracił przytomność.